Κατ' εμέ, η εμμονή στη μείωση των μισθών θυμίζει περισσότερο τον κύβο του Ρούμπικ, που μπορεί να έχεις επιτύχει να φτιάξεις τη μία πλευρά του, αν, όμως, δεν καταφέρεις να φτιάξεις όλες τις πλευρές του, δεν έχεις καταφέρει τίποτα! Γιατί, όσο και να μειωθούν οι μισθοί, αν δεν υπάρξουν εφαρμόσιμες και εφαρμοσμένες μεταρρυθμιστικές προτάσεις, που θα αυξήσουν την παραγωγικότητα και θα οδηγήσουν σε μια ουσιαστική πρόοδο και ανάπτυξη, η χώρα θα συνεχίζει την περιδίνησή της σε ένα ομιχλώδες τοπίο.
Ζώντας εκ του σύνεγγυς, από τη θέση του Ειδικού Γραμματέα του ΣΕΠΕ, όλες τις μεταβολές στην εργατική νομοθεσία, τις μειώσεις μισθών και τις πρακτικές επιπτώσεις στην καθημερινότητα των συμπολιτών μας, θεωρώ ότι έχει έρθει η ώρα -προ καιρού - να μπει μια τελεία σε αυτόν τον μισθολογικό κατήφορο. Η απόπειρα βαλκανοποίησης των μισθών μας είναι ένα αδιέξοδο, που θα εγκλώβιζε τη χώρα σε ένα φαύλο κύκλο υπανάπτυξης. Περίτρανη απόδειξη η ίδια η Βουλγαρία, που ενώ χρησιμοποιείται ως παράδειγμα προς μίμηση, μοιάζει περισσότερο με παράδειγμα προς αποφυγήν, καθώς φιγουράρει στις πρώτες θέσεις της Ε.Ε. κάποιων ιδιαίτερα αρνητικών καταλόγων, όπως το επίπεδο φτώχειας του πληθυσμού, η δημογραφική κατάρρευση και η αδήλωτη εργασία -όπου έχει την πρωτιά - ενώ το βουλγαρικό ΑΕΠ είναι μόλις 38δις ευρώ, δηλαδή, 7 φορές περίπου λιγότερο από το ΑΕΠ της χώρας μας. Να επισημάνουμε δε, ότι παρά τους χαμηλούς μισθούς δεν έχει σημειωθεί κάποια εντυπωσιακή επενδυτική κινητικότητα στη Βουλγαρία. Έχουμε, συνεπώς, την απάντηση ότι η ανάπτυξη της ανταγωνιστικότητας δεν είναι ταυτόσημη με τη μείωση του μισθολογικού κόστους στην ίδια "τη γειτονιά μας".
Κατ' εμέ, η εμμονή στη μείωση των μισθών θυμίζει περισσότερο τον κύβο του Ρούμπικ, που μπορεί να έχεις επιτύχει να φτιάξεις τη μία πλευρά του, αν, όμως, δεν καταφέρεις να φτιάξεις όλες τις πλευρές του, δεν έχεις καταφέρει τίποτα! Γιατί, όσο και να μειωθούν οι μισθοί, αν δεν υπάρξουν εφαρμόσιμες και εφαρμοσμένες μεταρρυθμιστικές προτάσεις, που θα αυξήσουν την παραγωγικότητα και θα οδηγήσουν σε μια ουσιαστική πρόοδο και ανάπτυξη, η χώρα θα συνεχίζει την περιδίνησή της σε ένα ομιχλώδες τοπίο. Προσωπικά, έχω δηλώσει επανειλημμένως, ότι ο κατώτατος μισθός στον ιδιωτικό τομέα στη χώρα μας πρέπει να συνδεθεί με τον αντίστοιχο μέσο όρο της Ευρωζώνης και ότι η μείωση του μισθολογικού κόστους είναι το έλασσον μπροστά στην πάταξη της γραφειοκρατίας, της διαφθοράς, της εισφοροδιαφυγής, της αδήλωτης εργασίας και όλων εκείνων των κακοδαιμονιών που πραγματικά ταλανίζουν το επιχειρηματικό περιβάλλον.
Είμαι πεπεισμένος ότι, έχοντας πάρει ένα επίπονο μάθημα, είναι τώρα η πιο κατάλληλη στιγμή για να ενεργοποιήσουμε, ως χώρα, όλες τις θετικές μας δυνάμεις. Θα πρέπει να επενδύσουμε σε καινοτόμες ιδέες και προϊόντα και σε κλάδους που μπορούν να "ξεκολλήσουν" τη χώρα από την παθητικότητα και τον μιμητισμό, σε κλάδους όπως είναι ο Τουρισμός -με μια "φρέσκια ματιά"- αλλά και το Ηλεκτρονικό Εμπόριο, τα New Media, η Πληροφορική κ.ά. Θα πρέπει να επενδύσουμε στην έρευνα και τη τεχνολογία. Θα πρέπει, επίσης, να επενδύσουμε στην ελληνική περιφέρεια με τις πολλές και ανεκμετάλλευτες δυνατότητές της. Τέλος, θα πρέπει να επενδύσουμε στον Άνθρωπο και στον Άνθρωπο δεν επενδύεις με μισθούς 200Ευρώ…
Ένα είναι το βέβαιο! Η χώρα δεν αντέχει άλλη μισθολογική τροχοπέδηση! Χρειάζεται μόνο δημιουργική ανανέωση! Χρειάζεται δημιουργικές μεταρρυθμίσεις!
