Το άρθρο απευθείας από την πηγή, τον διαδικτυακό τόπο http://www.matrix24.gr
Σε ένα
φουρτουνιασμένο τοπίο, με μια Ελλάδα να παρακολουθεί έντρομη τις γειτονιές της
να μεταλλάσσονται σε πεδία επιθέσεων και συγκρούσεων, και το σκοτάδι να
φωλιάζει ανησυχητικά σε πνεύμα και ψυχές, διερωτάται κανείς αν υπάρχει ελπίς.
Όμως, αν υπάρχει κάτι, εκτός από τον έρωτα, που μπορεί να παρακινήσει τον
άνθρωπο, αυτό είναι η ελπίδα. Το μαχαίρι που λάβωσε θανάσιμα έναν συνάνθρωπό
μας είχε όνομα και ταυτότητα και εκτός από τον χαμό μιας ανθρώπινης ζωής
επέφερε βαθύτατο πλήγμα και στη δημοκρατία, που αισθάνεται να απειλείται από
όσους την επιβουλεύονται, αλλά και από όσους σπέρνουν διχόνοια στα διάφορα
κοινωνικά στρώματα. Η φτώχια, μια φτώχια απότομη και ανατρεπτική, έφερε
γκρίνια. Μια γκρίνια που υπέσκαψε σιγά σιγά τα θεμέλια του σεβασμού στις
διαφορετικότητες. Δημιούργημα της βίαιης οικονομικής προσαρμογής είναι η
δημιουργία μιας στρατιάς απλού κόσμου που δεν έχει τίποτα να χάσει, γιατί δεν
του έμεινε τίποτα να χάσει. Αυτός ο κόσμος, αφού στράφηκε πρώτα κατά των
κυβερνώντων, άρχισε τώρα να στρέφεται ο ένας εναντίον του άλλου. Αντί να
απλώνουμε το χέρι στους πιο δυστυχισμένους και αδύναμους, αντί να
αγκαλιαζόμαστε και να ορθώνουμε ένα ανθρώπινο τείχος απέναντι στη δυστυχία και
τη μιζέρια, χωριζόμαστε σε στρατόπεδα και χαρακώματα. Ο διχασμός έχει βαθιά
απλωμένες τις ρίζες του στην ελληνική κουλτούρα. Από την αρχαιότητα που
Σπαρτιάτες συμμαχούσαν με Πέρσες ενάντια σε Αθηναίους, τους ίδιους Αθηναίους
που εξοστράκιζαν τον Αριστείδη, στο Βυζάντιο με τους βένετους και τους
πράσινους να αιματοκυλίζουν την Κωνσταντινούπολη, στον σύγχρονο εμφύλιο και
στις χιλιάδες χαρακιές που άφησε στον τόπο. Πολλά τα ιστορικά παραδείγματα μα
το μάθημα δεν φαίνεται να το παίρνουμε. Το εμείς και εσείς είχε μέχρι την πολύ
πρόσφατη ιστορία μας κεντρική θέση στην πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας.
Και όποιος δεν ήταν με εμάς, ήταν με τους άλλους… Σε αυτό τον διχασμό, τον
θανατηφόρο για τη δημοκρατία διχασμό, ήρθε να βάλει ένα τέλος ο ιδρυτής του
ΠΑΣΟΚ Ανδρέας Παπανδρέου, που άνοιξε τον δρόμο για μια πλατιά συμμετοχική δημοκρατία,
χωρίς εξοβελισμούς, χωρίς ταμπέλες, χωρίς διωγμούς. Έδωσε δύναμη σε όλα τα
κοινωνικά στρώματα και εξάλειψε τις διακρίσεις. Το 1981, όταν το σοσιαλιστικό
κίνημα και η λαϊκή βάση απέκτησαν κυβερνητική έκφραση, η Ελλάδα γύρισε σελίδα
και όλοι πιστέψαμε ότι οι διχαστικές λογικές εξαφανίστηκαν μέσα στην ευρεία
δημοκρατία που εξίσωνε σε πολιτικό επίπεδο προύχοντες και μη. Ωστόσο, σήμερα, 32 χρόνια μετά, έρχεται να
αναβιώσει ο διχασμός και πάλι. Αυτή τη φορά έχει άλλα χαρακτηριστικά, πιο
ύπουλα μα το ίδιο διχαστικά. Ένας διχασμός που βασίζεται πάνω στην ανατροπή των
δεδομένων του μέσου πολίτη και θρέφεται από την αγανάκτηση και την απελπισία.
Και από τις γωνιές αυτού του διχασμού ξεπετιόνται σαν τρωκτικά οι νοσταλγοί του
Χίτλερ. Οι φασίστες επενδύουν στην ημιμάθεια και την ελλιπή πληροφόρηση ενός
λαού που νιώθει προδομένος και εμφανίζονται ως άλλοι σωτήρες που όμως αντί για
ευαγγέλιο αγάπης κρατούνε μάχαιρα. Έρχονται δήθεν να καλύψουν τις αδυναμίες της
ελληνικής πολιτείας και με τα γρονθοκοπήματά τους σε άμοιρους συνανθρώπους μας
και τις στρατιωτικού τύπου ιαχές τους γρονθοκοπούν τη δημοκρατία και
επικαλύπτουν τη φωνή της λογικής. Η ευθύνη του πολιτικού συστήματος μεγάλη και
η επίδειξη της απαιτούμενης ωριμότητας, μιας ωριμότητας απαλλαγμένης από
μικροκομματικούς ορίζοντες, είναι επιβεβλημένη, αν δεν θέλουμε οι καταστάσεις
να μην εκτροχιαστούν σε βαθμό μη αναστρέψιμο. Η Νέα Δημοκρατία επενδύει στη
θεωρία των άκρων, επιχειρώντας να τοποθετήσει εαυτόν στον κέντρο και
εμφανίζοντας πρωτοκλασάτα στελέχη της όπως τον Άδωνη και τον Βορίδη, αλλά και
τον Πλεύρη και τον Μιχαλολιάκο κ.ά. ως μετριοπαθείς (!!!), αναβαπτίζοντάς τους
στην κολυμβήθρα της κεντρώας παράταξης. Τα κόμματα της Αριστεράς, με μπροστάρη
τον ΣΥΡΙΖΑ επιμένουν να αποδείξουν το θεώρημα ότι το σύμπαν συνωμοτεί εναντίον
τους και ότι οι μόνοι αγνοί και άμεμπτοι είναι όσοι δεν (θέλουν να) κυβερνούν,
επιδεικνύοντας μια αλαζονεία υπεροχής από την ασφαλή θέση της αντιπολίτευσης.
Το ΠΑΣΟΚ, η δημοκρατική παράταξη που ένωσε το λαό είναι τώρα κατακερματισμένη
σε φέουδα, σε αυτοκρατορίες, θυμίζοντας κάτι από την αυτοκρατορία του Μεγάλου
Αλεξάνδρου μετά το θάνατό του. Δεξιά και αριστερά διάφοροι χώροι που προσπαθούν
να καλύψουν το πολιτικό κενό και το μόνο που κάνουν είναι να ανοίγουν
λακκούβες. Όμως, η δολοφονία έγινε. Ο χρόνος σταμάτησε εκείνο το ξημέρωμα και ο
πολιτικός χρόνος εξέπνευσε την ίδια ώρα που ένας συνάνθρωπός μας άφηνε την πνοή
του δολοφονημένος από έναν εκπαιδευμένο για αυτό τον σκοπό, εμποτισμένο με
μίσος και αποφασισμένο για όλα οπαδό μιας οργάνωσης που επιχειρεί να φιμώσει τη
δημοκρατία, να καταλύσει το σύνταγμα και να εγκαθιδρύσει το έγκλημα ως
φυσικότητα. Είναι ανάγκη για άμεση απάντηση. Είναι ανάγκη να υπάρξει ένα νέο
αφήγημα, που θα δώσει ελπίδα στον λαό. Είναι ανάγκη να υπάρξουν οι κατάλληλοι
κοινωνοί αυτής της νέας οπτικής που θα μεταδώσουν το μήνυμα στον λαό. Όχι με
κούφια λόγια, υψηλή διανόηση και ουσία μηδέν. Να κάνουμε την ενότητα πράξη και
να κατακρημνίσουμε τη βία στα έγκατα της κοινωνικής συνείδησης, αδύναμη και
ανίκανη να επανέλθει. Να θυμηθούμε τον Όμηρο
«Αφρήτωρ αθέμιστος ανέστιός εστιν εκείνος, ος πολέμου έραται επιδημίου,
οκρυόεντος» (Ακοινώνητος, άγριος και άπατρις είναι αυτός που τον εμφύλιο πόλεμο
αγαπά Ιλιάδα, Ι 63), να κλείσουμε τα αυτιά στα δήθεν παλικαρίσια παραγγέλματα
αδίστακτων εγκληματιών και να θυμηθούμε τα όντως ελληνικά παραγγέλματα, τα
δελφικά παραγγέλματα που με τόση περιεκτικότητα περιέκλειαν την ουσία της
Ανθρώπινης φύσης «ΕΡΙΝ ΜΙΣΕΙ» (Να
μισούμε την έριδα (φιλονικία)),
«ΟΜΟΝΟΙΑΝ ΔΙΩΚΕ»
(Να επιδιώκουμε την ομόνοια (ειρήνη, ομοψυχία),
«ΒΙΑΣ ΜΗ ΕΧΟΥ» (Να αποφεύγουμε τη βία). Και η ΕΛΠΙΔΑ ΑΙΝΕΙ…
«ΒΙΑΣ ΜΗ ΕΧΟΥ» (Να αποφεύγουμε τη βία). Και η ΕΛΠΙΔΑ ΑΙΝΕΙ…
